Euskararen hizkuntza-politikan jauzi bat eman beharra mehatxutzat jotzen dute estatuko eragile politiko guztiek; ez daude prest onartzeko euskal komunitatearen izatea eta bere garapen eskubidea. Indar horientzat onartezinek dira euskararen ezagutza edota erabilpena areagotzeko ahaleginak, epeka eta mailakatua izanik ere.
Jarrera supremazista bat dago oinarrian, zeinaren arabera gaztelaniaren (edo frantsesaren) inposaketa normala eta onuragarria den, baina euskararen berreskurapena borondatezkoa eta ez-orokortua izan behar duen, izatekotan, eta euskarak eta euskal komunitateak ere zapalduta segitu behar duten, Espainia eta Frantziaren ahalegin genozidak (ikus Lemkin) otzan onartuz. Orain arte Estatu biok burututako txikizioari buruz ez dago onarpenik, ebaluaziorik eta are gutxiago damurik. Aitzitik, euskara erabat desagerraraztea dute helburu eta erdara bion nagusitasun eta “kosmopolitismoaren” uste supremazistak dira beren gurutzadaren motorrak ezker-eskuin.
Hizkuntza-politika demokratiko batek euskal hiztunen komunitatearen berrosatzea eta euskara Euskal Herrian nonahi erabiltzeko eskubidea bermatu behar ditu. Oraindik ere gure eskubide oinarrizkoenak berma daitezen eskatzen aritu behar izateak, zapaltzen gaituzten estatuen kalitate demokratiko urria agerian jartzen du. Mendetako zapalkuntzaren ondoriozko egoera soziolinguistikoa sabaitzat ezarri nahi izateak, argi hitz egiten du estatu “demokratiko” bi hauen egiazko izaeraz.
Arazoak sortu dira, erkidego euskaldunak, apurka-apurka, Espainiak eta Frantziak ezarritako bazterketari eta gutxiespenari ihes egin nahi izan dienean. Ikastolen aurkako erasoak, sindikatu eta epaile euskarafoboenak, PSOE, PP eta enparauen diskurtso eta ekimen euskarafoboak... Enplegu publikoa da euren obsesioetako bat. Nahiz eta euskal sistema publikoetan lanpostuen %100erako derrigorrezko hizkuntzak espainola edo frantsesa izan, eta euskara maila jakin baten eskakizunak (batetik laura) EAEko lanpostu publikoen % 60 ingururi soilik eragiten dien (Nafarroan % 3ri eta Iparraldean %0ri), euskararen inposaketa-salaketak etengabeak dira indar estatalista guztien aldetik.
PSOEk, PPk, Voxek edo Estatuko ezkerrak, horiek guziek uste dute euskal komunitateak EZ lukeela inola ere gehiago hazi behar; onenean gehiago hedatu gabe “indartu” beharko litzatekeela, borondatea oinarri beti… izan ere, hizkuntzaren inposaketaren monopolioa, indarkeriarena bezala, Espainiako eta Frantziako estatuek baitute. Gainerako guztia “irreala”, “inposatzailea”, “boluntarista”... litzateke. Horretaz guztiaz “intelektual-klase progreak” ohartarazten gaitu gainera, harrapazank!
Badugu garaia hizkuntza politika modu errealista eta anbiziotsuan birpentsatzeko, baita euskal komunitatearen biziraupena bermatzeko ere. Horretarako errealistena independentziarantz aurrera egitea da, etorkizunari itxaropenez begiratzeko aukera emango ligukeen formula posible bakarra baita, Espainia eta Frantzia kolonialista sendaezinek dakarkiguten zama astuna gainetik kenduta.
Juan Aleman (Euskaltzaleon Foroa)